नेत्रविक्रम चन्द ‘विप्लव’ नेतृत्वको नेपाल कम्युनिस्ट पार्टी (नेकपा) उत्सवकै रूपमा उत्पादनमा सक्रिय छ । परम्परागत राजनीतिक पार्टीहरू जस्तो केवल निर्वाचनमूलक गतिविधिमा मात्रै सीमित नभई उत्पादन कार्यमा सहभागी भइरहेको छ । नेपाली काँग्रेस, एमाले र माओवादी केन्द्र स्थानीय उपनिर्वाचनको चटारोमा रहेका बेला विप्लव नेतृत्वको नेकपाले भने उत्पादन र क्रान्तिलाई सँगै जोड्ने रणनीति अपनाएर आफ्नो भिन्न पहिचान स्थापित गरेको छ ।
क्रान्तिकारी संघर्षमा सहभागी थुप्रै नेताहरूको भूमिका समेत अहिले आलोचित छ । कतिपय कम्युनिस्ट नेताहरू भ्रष्टाचार र कमिसनमा मुछिँदा जनतासँगको प्रत्यक्ष सम्बन्ध कमजोर भएको छ । यद्यपि, विप्लव नेतृत्वको नेकपाले उत्पादन र क्रान्तिलाई सँगै अघि बढाउँदै पार्टी र जनताबीचको अन्तरलाई कम गर्ने प्रयास गरिरहेको छ । यो रणनीति आत्मनिर्भर अर्थतन्त्र निर्माणको साथै राजनीतिक परिवर्तनको महत्वपूर्ण आधारका रूपमा देखिएको छ ।
विप्लव नेतृत्वको नेकपाले हाल देशभर १२० बिघा जग्गामा कृषि उत्पादन गरिरहेको छ । महासचिव विप्लव स्वयं केन्द्रीय बैठकलाई पर सारेर खेतबारीमा काम गरिरहेका छन् । पार्टीले हिमालमा स्याउ, पहाडमा फलफूल र तरकारी तथा तराईमा धान र गहुँ खेतीलाई प्राथमिकता दिएको छ । विशेषतः आलु खेतीका लागि २० बिघा जग्गा छुट्याइएको छ । यस अभियानमा केन्द्रीय तहका नेतादेखि स्थानीय कार्यकर्तासम्मले सहभागिता जनाइरहेका छन् ।
पार्टीले उत्पादनबाट प्राप्त आम्दानीको ६० प्रतिशत केन्द्रीय कोषका लागि र ४० प्रतिशत स्थानीय समितिका लागि छुट्याउने नीति बनाएको छ । विप्लवले आत्मनिर्भर अर्थतन्त्रलाई दलाल पुँजीवादविरुद्धको संघर्षको अपरिहार्य आधारका रूपमा व्याख्या गरेका छन् । उनका अनुसार, किसान, मजदुर र उत्पीडित वर्गको राज्यसत्ताबिना उत्पादनको उद्देश्य पूरा हुन सक्दैन ।
२०६९ मा प्रचण्ड नेतृत्वको माओवादीले ‘उत्पादन बिग्रेड’ नीति पारित गरे पनि त्यो कार्यान्वयनको चरणमा कहिल्यै पुगेन । उत्पादनमा आधारित क्रान्तिको नारा केवल कागजमै सीमित रह्यो । विप्लवले भने भूमिगतकालदेखि नै उत्पादनलाई प्राथमिकतामा राख्दै नीति कार्यान्वयन गर्दै आएका छन् । प्रचण्ड नेतृत्वको माओवादी केन्द्रले आठौं र नवौं महाधिवेशनमा उत्पादन नीति पारित गरे पनि ती नीतिहरू अहिलेसम्म दराजमै सीमित छन् ।
विप्लवको नेकपाले निजी र सामूहिक लगानीका लागि सेयर प्रणाली अघि सारेको छ । यस रणनीतिअन्तर्गत चौधरी ग्रुपजस्ता उद्योगहरूसँग सहकार्य गर्दै उत्पादन व्यवस्थापनलाई व्यवस्थित गरिरहेको छ । यसले पार्टी र किसान दुवैलाई आर्थिक रूपमा सशक्त बनाउने लक्ष्य लिएको छ ।
जहाँ प्रचण्ड नेतृत्वको माओवादी केन्द्र आफ्नो उत्पादनसम्बन्धी योजना कार्यान्वयन गर्न असफल देखिन्छ तर विप्लव नेतृत्वको नेकपाले क्रान्ति र उत्पादनलाई सँगै अघि बढाउँदै छ । उत्पादनलाई आत्मनिर्भर अर्थतन्त्रको आधार बनाउँदै दलाल पुँजीवादविरुद्ध संघर्ष गर्न यो रणनीति महत्वपूर्ण देखिन्छ । यसले विप्लवलाई नेपाली कम्युनिस्ट आन्दोलनमा अलग्गै पहिचान दिलाएको छ ।
विप्लव नेतृत्वको यो अभियानले कम्युनिस्ट आन्दोलनको पुरानो धारालाई चुनौती दिँदै आत्मनिर्भरता र उत्पादनको माध्यमबाट राजनीतिक सशक्तीकरणको उदाहरण प्रस्तुत गरेको छ ।
